आले मी जगात जेव्हा
खूप कोवळे होते तन-मन माझे
निसर्ग सम्मत दोर-नाळ
सहज गती तुझ्या हतात होती
हळू-हळू मी बागडु लागले
नाचले तुझ्या अंगणात
खूप धागे जोडले गेले मग मला
नात्यांचे, नियमांचे,संस्कारांचे
तरी तुझ्या दोरीला घट्ट धरून
आनंदाने हसत-खिदळत
बहरत होते मी वेली सारखी
अचानक अलगद ती दोर
तु नव्याने सोपविली नवीन हतात
मग अजुन धागे जोडले गेले
मी बहरत राहिले अंगणातून मासघरात
आनंदाने हसत-खिदळत
तुझा धागा अता सैल झाला
पण अजुन स्वत:
जोडलेल्या धाग्या संग
माझे नृत्य अविरत चालु राहिल
कधी अंगणात, कधी मासघरात
शेवटी परसदारात सुद्धा
एका कळसुत्री बाहुली प्रमाणे
कदाचित आनंदाने हसत-खिदळत
नयना(आरती) कानिटकर
१३/०१/२०१४
