फूला भोवती काँटे खूप
पण सुगंधि फूलाचा वास दे
सरले ढग सगळे जरी
मंद पावसाचा मृदु वास दे
तुझा प्रेमळ साथ दे
उजाडत्या पोर्णिमे मधे
हातात मझ्या हात दे
मावळ्ता चंद्र असला तरी
जीवना चा नाद दे
तुझा प्रेमळ साथ दे
कवितेच्या वाटेवर मला
तुझा आनंदा चा साथ दे
हातात मझ्या हात दे

आई ला अर्पण

जीवनाच्या या क्षणाला
मी फक्त ’मीच’ असावे
नको तो शिक्कामोर्बत
नांव किंवा अण्णावाचां
नको तो जात-पात वा धर्माचा
नको अता ते दिर्घ-र्ह्स्व
आता फक्त ’मीच’ असावे
नको अता ती आई वा
पत्नी च्या कर्तव्या ची धांव
नको अता ते ऋणानुबंध
नको ती संपत्ति व माया
साठीच्या घरात पाऊल ठेवता
मी फक्त ’मीच’ असावे
खूप अनुभवले सुखाचे क्षण
कष्ट आणी कामाचे पण
जगता आगळे आयुष्याचे क्षण
मी फक्त ’मीच’ असावे

बाबा

बाबा बाबा निघाले कविता करायला
हातात कागद घेऊन बागेत बसायला।
तेवढ्यात बागेत जोरात वारा लगला वहायला,
आईला हाँक देऊन म्हणाले पैड आण ग कागद जपायला।
एकदाचे खूर्चीवर बसले कविता करयला,
डोक्यावर हाथ मारुन लागले हँसायला
अरे!! मी पेन तर आणलच नाही कविता लिहायला।
पेन,कागद घेऊन परत बसले लिहायला
हाता वर हात ठेऊन लागले विचार करयला
विचाराच्या चक्रात लागले फ़िरायला तेवढ्यात
विचारांचे चक्र जमीनी वर आले
कार ची किल्ली घेऊन बाहेर निघाले
अरे! अरे! बाबा काय झाले कुठे निघाले
अग आफिस मधे इन्कमटैक्स चे आपात काम आले।
आई स्वयंपाक घरात खुद्कन हँसली
बाबाची कविता कागदा वर फदकन बसली